حضرت شاهچراغ (ع)، برادر امام رضا (ع) و فرزند ارشد امام موسی کاظم (ع) هستند که آرامگاه ایشان به‌عنوان بزرگ‌ترین زیارتگاه مذهبی شیراز به حساب می‌آید.

تا دوره آل بویه و زمان زمامداری امیر عضدالدوله دیلمی، مدفن حضرت ناشناس مانده بود و در اطراف آن منازل مسکونی وجود داشت. در یکی از این منازل، پیرزنی زندگی می‌کرد که اواخر هر شب جمعه می‌دید چراغی در بالای تلی از خاک تا سپیده‌دم روشن است. این اتفاق چند شب جمعه جریان داشت و همین موضوع پیرزن را به فکر انداخت که این محل احتمالا محل دفن یکی از امامزادگان است. او تصمیم گرفت امیر عضدالدوله را از این واقعه مطلع کند.

باور این موضوع برای درباریان دشوار بود,اما امیر گفت که برای پیگیری ماجرا، اولین شب جمعه به خانه پیرزن می‌رود. شاه به خانه پیرزن رفت و به پیرزن گفت که به‌محض روشن‌شدن چراغ، به او اطلاع دهد. پیرزن با دیدن نوری قوی‌تر از شب‌های جمعه قبلی،امیر را مطلع کرد.

امیر با دیدن نور چراغ شگفت‌زده شد و وقتی به‌طرف نور رفت، اثری از چراغ ندید و پس از پایین‌آمدن از تل خاکی، مجددا همان نور چراغ را مشاهده کرد. این اتفاق باعث شد که امیر، شخصی را مامور بررسی ماجرا کند که در نهایت می‌فهمد فرزند ارشد حضرت موسی بن جعفر (ع) در این محل به خاک سپرده شده‌اند و دستور می‌دهد که جایگاهی بر بالای آن ساخته شود.

در زمان اتابكان فارس که مصادف با سال‌های 605 تا 640 هجری شمسی است، امير مقرب‌الدين مسعود بدرالدين، وزير اتابک، ظاهر این حرم را آراست و یک بقعه و گنبد برای آن ساخت. ضمن اینکه ساخت یک رواق نیز به دستور اتابک انجام شد.

ملکه تاشی خاتون، مادر شاه شیخ ابواسحاق اینجو، در اواخر دوره ایلخانی مصادف با 723 هجری شمسی دستور ساخت بنایی چشمگیر و تزیین آن را داد که انجام این تغییرات پنج سال طول کشید. علاوه بر ساخت بارگاهی بسیار بزرگ با گنبدی بلند، بخش‌های مختلفی مانند مسجد، مدرسه، محل استراحت مسافران و بازار در اطراف آن احداث شد. ملکه تاشی خاتون، ملک میمند فارس و تعدادی از مغازه‌های بازار مجاور حرم را وقف این آستان کرد.

آرامگاه حضرت شاهچراغ (ع)در سال 1321 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

شیراز، جنب میدان احمدی

071-32131111